Çocuğunu cami avlusuna bırakan anne gibi hissettim kendimi. Blog blog derken benimki de gidiyor mu acaba kimsesiz bloglar mezarlığına. Ama o kadar çok ruh halim değişir oldu ki bu günlerde, 3. Dünya kişilik savaşları yaşıyorum içimde. Üzüntülerim ve sevinçlerim yolunu kaybetti, yazarken adres soracak kimse bulamadıkları için sessizliği dinlemeyi tercih ettim bi süre. İnsan sevdiğini hiç üzer mi diyo peppe ama o zaman beni sevmiyo bu insanlar. Bilmiyorum ya her şey gelici geçici ama sıkıldım artık ben ve problemlerimden. Ne zaman ben desem ayağımın kaydığını hissediyorum. Benim problemlerim var o yüzden mutsuzum belkide.
...Yazılmaya layık olmadığı düşünüldüğü için yazılıp yazılıp silinen, o anlık hissi çoğunlukla da kızgın duygular paragrafı...
Sana böylesi uzaktı, yapma dedim yaptın gönül. Gecenin son parçası olsun Gönül. Ne benim yazasım var ne de senin yazdırasın. En iyisi mi seninle olsun mulu ayrılmayı becerebilelim iyi geceler günlük.
*Başlık alakasız farkındayım, ama son zamanlarda ben de öyle.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder